Με όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στην ελληνική κοινωνία και ιδίως με την φτωχοποίηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων και την εκμηδένιση της ανάπτυξης, αισθάνομαι την ανάγκη, να κρούσω και εγώ δημόσια τον κώδωνα του κινδύνου για τη χώρα και το λαό μας. Πραγματικά, η Ελλάδα μας περνά κρίσιμες και επικίνδυνες στιγμές και θα έλεγα και ιστορικές. Ίσως τις πλέον κρίσιμες μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

            Η χώρα μας πέρασε από το 1940 και μέχρι το 1949, πολέμους, γερμανική κατοχή, εθνική αντίσταση και εμφύλιο σπαραγμό, και, όμως, μετά το 1950, και για πολλά χρόνια, τα κατάφερε, μέχρι που για τη δεκαετία 1955-1963 θεωρήθηκε σε όλη την Ευρώπη, λόγω της ταχύτατης ανάπτυξής της, ως «οικονομικό θαύμα». Και θα έλεγα, ότι, πράγματι, η Ελλάδα τα κατάφερε τότε καλά, αφού το βιοτικό επίπεδο του λαού μας ανέβηκε αρκετά, η Ελλάδα μας συγκαταλέχθηκε μεταξύ των ανεπτυγμένων χωρών, η δημοκρατία, με εξαίρεση την επτάχρονη δικτατορία, σταθεροποιήθηκε, η χώρα μπήκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως ισότιμο μέλος, και στη συνέχεια εντάχθηκε και στην ΟΝΕ, με αποτέλεσμα, για πολλά χρόνια, να έχουμε ένα ιδιαίτερα σταθερό νόμισμα, αρνητικό πληθωρισμό, όταν άλλες Βαλκανικές χώρες έχουν μέχρι και 30-50%, και η ανεργία μέχρι το 2009 στην πατρίδα μας είχε μειωθεί στο 8%, ο Τουρισμός είχε συνεχή ανοδική τάση και σωστά θεωρήθηκε και θεωρείται ως «η βαριά βιομηχανία της Ελλάδος», έγιναν τελευταία πολλά και μεγάλα δημόσια έργα (Εγνατία, Αττική Οδός, γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου, Αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος, Μετρό Αθηνών κ.λ.π.) και γενικά η χώρα μας μέχρι το 2009 εθεωρείτο μία από τις ισχυρές και ευημερούσες των Βαλκανίων και της ευρύτερης περιοχής.

            Όλα αυτά τα χρόνια, και ιδίως από το 1950 και μετά, τη χώρα κυβερνούσαν κεντροδεξιές και κεντρώες κυβερνήσεις, οι οποίες, με τα λάθη τους, πέτυχαν όλα τα παραπάνω και ιδίως ανέβασαν το βιοτικό επίπεδο του λαού μας και συνέβαλαν στο να έχουμε, ιδίως μετά το 1974, τη μακροβιότερη και σταθερότερη δημοκρατία. Η αριστερά, όλα αυτά τα χρόνια, ήταν μεν έξω από τη νομή της εξουσίας, αλλά είχε το ηθικό πλεονέκτημα και την ηγεμονία σε όλους τους τομείς του δημόσιου βίου (εκτός από τη διακυβέρνηση). Κυριάρχησε, πράγματι, στο συνδικαλισμό, στην πνευματική και καλλιτεχνική ζωή του τόπου, στα εργατικά κινήματα, στις διεκδικήσεις, στους αγώνες κατά των πολέμων και υπέρ της ειρήνης και στις κινητοποιήσεις για τα εργατικά και άλλα δικαιώματα των πολιτών.

            Σε όλα, όμως, αυτά, η Αριστερά ηγεμόνευε και κυριαρχούσε επί του ασφαλούς ως Αντιπολίτευση και με πρωτοφανή, δυστυχώς, λαϊκισμό, με δεδομένη την ανευθυνότητα και με τη βεβαιότητα, ότι δεν θα κληθεί ποτέ να εφαρμόσει όσα υποσχόταν. Όμως, από τον Ιανουάριο του 2015, τα πράγματα άλλαξαν και η Αριστερά, με την ψήφο του ελληνικού λαού και λόγω και των πρωτοφανών και ακατάσχετων υποσχέσεων, έγινε Κυβέρνηση και εκλήθη να εφαρμόσει όσα ασυγκράτητα, ανεύθυνα και λαϊκίστικα υποστήριζε επί πολλά χρόνια ως Αντιπολίτευση.

            Έτσι, σε λίγους μήνες ο μύθος της Αριστεράς κατέρρευσε και η νέα Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε προ της σκληρής πραγματικότητας και της αναγκαίας προσγείωσης στο ρεαλισμό. Όπως ήταν αυτονόητο και αναμενόμενο, ούτε τις προεκλογικές υποσχέσεις του μπόρεσε να εφαρμόσει, ούτε «άλλαξε», όπως έλεγε, την Ευρώπη, ούτε τα μνημόνια έσκισε, ούτε τους μισθούς και τις συντάξεις αύξησε και ούτε το οικονομικό και αναπτυξιακό πρόβλημα της χώρας αντιμετώπισε, ενώ αύξησε και αυξάνει συνεχώς και ιλιγγιωδώς τους φόρους και τα ασφάλιστρα και μειώνει τους μισθούς και τις συντάξεις, στο δε μεταναστευτικό και προσφυγικό έφερε τη χώρα και το λαό μας προ τραγικών αδιεξόδων.

Αυτή είναι, δυστυχώς, σήμερα, η τραγική κατάσταση με την αριστερή Κυβέρνηση της χώρας. Στα μέσα του 2014 όλα έδειχναν, ότι οι θυσίες του ελληνικού λαού μπορούσαν να έχουν ανταπόκριση και η χώρα άρχιζε να βγαίνει από την κρίση. Ήρθε, όμως, τον Ιανουάριο του 2015, η Κυβέρνηση της Αριστεράς με τις γνωστές της αγκυλώσεις και ιδεοληψίες, για ν΄ ανατραπούν όλα, για να έχουμε τους δραματικούς περιορισμούς στις Τράπεζες, για να φθάσουμε στα προβλήματα του Αυγούστου του 2015, για να γίνουμε αναξιόπιστοι και πάλι στην Ευρώπη, για να στερέψουν τα δημόσια ταμεία και να χρησιμοποιούνται όλα τα αποθεματικά, ακόμη και της Βουλής, για να αυξάνουν συνεχώς οι απαιτήσεις των δανειστών λόγω των δικών μας καθυστερήσεων και της αναποφασιστικότητας και για να φθάσουμε και πάλι σε νέα κρίση και ο κίνδυνος της εξόδου μας από την ΟΝΕ και της επιστροφής στη δραχμή να επανέρχεται. Βέβαια ψηφίστηκε ήδη το νέο ασφαλιστικό, με πολλές και αβάσταχτες επιβαρύνσεις και, δυστυχώς, έρχονται και άλλες, ενώ φαίνεται, ότι θα κλείσει και η περιβόητη αξιολόγηση.

Δεν είμαι, όμως, σε θέση να γνωρίζω, εάν η ζημιά που έγινε και γίνεται αυτή την περίοδο στη χώρα μας, με τις αδικαιολόγητες καθυστερήσεις και ιδεοληψίες, θα είναι ανεπανόρθωτη. Ελπίζω και εύχομαι να μη συμβεί αυτό. Εάν, πράγματι, δεν συμβεί και εάν κάποια στιγμή η χώρα επανέλθει στην κανονικότητα και βρίσκεται σταθερά μέσα στην ευρωπαϊκή οικογένεια, θα μπορούμε τότε να υποστηρίζουμε, ότι ο λαός κατάλαβε πολύ καλά τι σημαίνει αριστερά και ότι  ο μύθος της κατέρρευσε πολύ γρήγορα και ίσως και οριστικά. Έτσι, πράγματι, η χώρα κατά την περίοδο αυτή, περνά ιστορικές και κρίσιμες στιγμές, αρκεί, όμως, να μην είναι ολέθριες και ανεπανόρθωτες και αρκεί να υπάρχει αξιόπιστη και φιλοευρωπαϊκή εναλλακτική λύση και προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να κινηθεί η σημερινή Αξιωματική Αντιπολίτευση και τα άλλα φιλοευρωπαϊκά κόμματα.

 

Αντώνιος Γρ. Φούσας

 

 

Με όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στην ελληνική κοινωνία και ιδίως με την φτωχοποίηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων και την εκμηδένιση της ανάπτυξης, αισθάνομαι την ανάγκη, να κρούσω και εγώ δημόσια τον κώδωνα του κινδύνου για τη χώρα και το λαό μας. Πραγματικά, η Ελλάδα μας περνά κρίσιμες και επικίνδυνες στιγμές και θα έλεγα και ιστορικές. Ίσως τις πλέον κρίσιμες μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

            Η χώρα μας πέρασε από το 1940 και μέχρι το 1949, πολέμους, γερμανική κατοχή, εθνική αντίσταση και εμφύλιο σπαραγμό, και, όμως, μετά το 1950, και για πολλά χρόνια, τα κατάφερε, μέχρι που για τη δεκαετία 1955-1963 θεωρήθηκε σε όλη την Ευρώπη, λόγω της ταχύτατης ανάπτυξής της, ως «οικονομικό θαύμα». Και θα έλεγα, ότι, πράγματι, η Ελλάδα τα κατάφερε τότε καλά, αφού το βιοτικό επίπεδο του λαού μας ανέβηκε αρκετά, η Ελλάδα μας συγκαταλέχθηκε μεταξύ των ανεπτυγμένων χωρών, η δημοκρατία, με εξαίρεση την επτάχρονη δικτατορία, σταθεροποιήθηκε, η χώρα μπήκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως ισότιμο μέλος, και στη συνέχεια εντάχθηκε και στην ΟΝΕ, με αποτέλεσμα, για πολλά χρόνια, να έχουμε ένα ιδιαίτερα σταθερό νόμισμα, αρνητικό πληθωρισμό, όταν άλλες Βαλκανικές χώρες έχουν μέχρι και 30-50%, και η ανεργία μέχρι το 2009 στην πατρίδα μας είχε μειωθεί στο 8%, ο Τουρισμός είχε συνεχή ανοδική τάση και σωστά θεωρήθηκε και θεωρείται ως «η βαριά βιομηχανία της Ελλάδος», έγιναν τελευταία πολλά και μεγάλα δημόσια έργα (Εγνατία, Αττική Οδός, γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου, Αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος, Μετρό Αθηνών κ.λ.π.) και γενικά η χώρα μας μέχρι το 2009 εθεωρείτο μία από τις ισχυρές και ευημερούσες των Βαλκανίων και της ευρύτερης περιοχής.

            Όλα αυτά τα χρόνια, και ιδίως από το 1950 και μετά, τη χώρα κυβερνούσαν κεντροδεξιές και κεντρώες κυβερνήσεις, οι οποίες, με τα λάθη τους, πέτυχαν όλα τα παραπάνω και ιδίως ανέβασαν το βιοτικό επίπεδο του λαού μας και συνέβαλαν στο να έχουμε, ιδίως μετά το 1974, τη μακροβιότερη και σταθερότερη δημοκρατία. Η αριστερά, όλα αυτά τα χρόνια, ήταν μεν έξω από τη νομή της εξουσίας, αλλά είχε το ηθικό πλεονέκτημα και την ηγεμονία σε όλους τους τομείς του δημόσιου βίου (εκτός από τη διακυβέρνηση). Κυριάρχησε, πράγματι, στο συνδικαλισμό, στην πνευματική και καλλιτεχνική ζωή του τόπου, στα εργατικά κινήματα, στις διεκδικήσεις, στους αγώνες κατά των πολέμων και υπέρ της ειρήνης και στις κινητοποιήσεις για τα εργατικά και άλλα δικαιώματα των πολιτών.

            Σε όλα, όμως, αυτά, η Αριστερά ηγεμόνευε και κυριαρχούσε επί του ασφαλούς ως Αντιπολίτευση και με πρωτοφανή, δυστυχώς, λαϊκισμό, με δεδομένη την ανευθυνότητα και με τη βεβαιότητα, ότι δεν θα κληθεί ποτέ να εφαρμόσει όσα υποσχόταν. Όμως, από τον Ιανουάριο του 2015, τα πράγματα άλλαξαν και η Αριστερά, με την ψήφο του ελληνικού λαού και λόγω και των πρωτοφανών και ακατάσχετων υποσχέσεων, έγινε Κυβέρνηση και εκλήθη να εφαρμόσει όσα ασυγκράτητα, ανεύθυνα και λαϊκίστικα υποστήριζε επί πολλά χρόνια ως Αντιπολίτευση.

            Έτσι, σε λίγους μήνες ο μύθος της Αριστεράς κατέρρευσε και η νέα Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε προ της σκληρής πραγματικότητας και της αναγκαίας προσγείωσης στο ρεαλισμό. Όπως ήταν αυτονόητο και αναμενόμενο, ούτε τις προεκλογικές υποσχέσεις του μπόρεσε να εφαρμόσει, ούτε «άλλαξε», όπως έλεγε, την Ευρώπη, ούτε τα μνημόνια έσκισε, ούτε τους μισθούς και τις συντάξεις αύξησε και ούτε το οικονομικό και αναπτυξιακό πρόβλημα της χώρας αντιμετώπισε, ενώ αύξησε και αυξάνει συνεχώς και ιλιγγιωδώς τους φόρους και τα ασφάλιστρα και μειώνει τους μισθούς και τις συντάξεις, στο δε μεταναστευτικό και προσφυγικό έφερε τη χώρα και το λαό μας προ τραγικών αδιεξόδων.

Αυτή είναι, δυστυχώς, σήμερα, η τραγική κατάσταση με την αριστερή Κυβέρνηση της χώρας. Στα μέσα του 2014 όλα έδειχναν, ότι οι θυσίες του ελληνικού λαού μπορούσαν να έχουν ανταπόκριση και η χώρα άρχιζε να βγαίνει από την κρίση. Ήρθε, όμως, τον Ιανουάριο του 2015, η Κυβέρνηση της Αριστεράς με τις γνωστές της αγκυλώσεις και ιδεοληψίες, για ν΄ ανατραπούν όλα, για να έχουμε τους δραματικούς περιορισμούς στις Τράπεζες, για να φθάσουμε στα προβλήματα του Αυγούστου του 2015, για να γίνουμε αναξιόπιστοι και πάλι στην Ευρώπη, για να στερέψουν τα δημόσια ταμεία και να χρησιμοποιούνται όλα τα αποθεματικά, ακόμη και της Βουλής, για να αυξάνουν συνεχώς οι απαιτήσεις των δανειστών λόγω των δικών μας καθυστερήσεων και της αναποφασιστικότητας και για να φθάσουμε και πάλι σε νέα κρίση και ο κίνδυνος της εξόδου μας από την ΟΝΕ και της επιστροφής στη δραχμή να επανέρχεται. Βέβαια ψηφίστηκε ήδη το νέο ασφαλιστικό, με πολλές και αβάσταχτες επιβαρύνσεις και, δυστυχώς, έρχονται και άλλες, ενώ φαίνεται, ότι θα κλείσει και η περιβόητη αξιολόγηση.

Δεν είμαι, όμως, σε θέση να γνωρίζω, εάν η ζημιά που έγινε και γίνεται αυτή την περίοδο στη χώρα μας, με τις αδικαιολόγητες καθυστερήσεις και ιδεοληψίες, θα είναι ανεπανόρθωτη. Ελπίζω και εύχομαι να μη συμβεί αυτό. Εάν, πράγματι, δεν συμβεί και εάν κάποια στιγμή η χώρα επανέλθει στην κανονικότητα και βρίσκεται σταθερά μέσα στην ευρωπαϊκή οικογένεια, θα μπορούμε τότε να υποστηρίζουμε, ότι ο λαός κατάλαβε πολύ καλά τι σημαίνει αριστερά και ότι  ο μύθος της κατέρρευσε πολύ γρήγορα και ίσως και οριστικά. Έτσι, πράγματι, η χώρα κατά την περίοδο αυτή, περνά ιστορικές και κρίσιμες στιγμές, αρκεί, όμως, να μην είναι ολέθριες και ανεπανόρθωτες και αρκεί να υπάρχει αξιόπιστη και φιλοευρωπαϊκή εναλλακτική λύση και προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να κινηθεί η σημερινή Αξιωματική Αντιπολίτευση και τα άλλα φιλοευρωπαϊκά κόμματα.

                                                                                    Αντώνιος Γρ. Φούσας